Od Jen

Piątek, 12:32. Siedem minut minęło od końca lekcji. Następne były tylko puste okienka, więc nie było, gdzie się śpieszyć. Nie miałam zbytnio planów na resztę dnia. Mogłam niby się pouczyć, ale nie byłam kujonem. Nie zamierzałam spędzać piątkowego dnia w książkach, szczególnie po całym tygodniu lekcji. Aktualnie kroczyłam w moje ulubione miejsce, park. Wciąż było zimno, lecz to mi nie przeszkadzało. Możliwe, że porwane dżinsy-rurki nie utrzymywały najlepiej ciepła, lecz glany sięgające połowy łydki już tak. Do tego skórzana kurtka, narzucona na koszulkę o długim rękawku. Usiadłam na ławce i sięgnęłam do torby. Wyciągnęłam z niej paczkę papierosów, po czym zapaliłam jednego z nich. Resztę schowałam na ich miejsce. Trzymając dalej rulonik trutki na szczury między wargami, sięgnęłam po swój telefon i wyjęłam go z kieszeni. Parę kliknięć w odpowiedni przycisk i muzyka w moich słuchawkach była głośna. Możliwe, że przechodzący byli w stanie aktualnie usłyszeć utwór Marilyn Mansona. Nie przeszkadzało mi to jednakże.

Zamknęłam oczy i tym samym odcięłam się od świata. Mogłam odpocząć od wszystkich idiotów, których musiałam znieść podczas lekcji. Teraz była tylko ciemność i muzyka. Nie musiałam na nikogo patrzeć, nie musiałam nikogo słuchać. Powoli zaciągałam się papierosem i wypuszczałam dym ustami, tworząc przed sobą niewielką chmurkę. Spokój oczywiście nie trwał długo, gdyż muzyka zostawała przerwana informacją o wiadomości SMS. Po chwili telefon kontynuował odtwarzanie utworu, lecz nie było tak jak wcześniej. Otworzyłam oczy i ponownie chwyciłam za swoją komórkę. Otworzyłam wiadomość i ją przeczytałam. Oczywiście musiało się okazać, że było to zbędne. Prosta wiadomość dotycząca możliwości ulepszenia mojej aktualnej taryfy. Coś, co mnie nie interesowało na ich nieszczęście.

Zadrżałam z zimna i westchnęłam. Nie mogłam się już doczekać chociażby wiosny. Wstałam z ławki i kontynuowałam spacer przez park. Zatrzymałam się dopiero przy stawie, w którym pływało parę kaczek. Sięgnęłam do torby i znalazłam w niej niedokończoną kanapkę. Oderwałam kawałek chleba i rzuciłam go do stawu. Kaczki szybko przestały zajmować się czyszczeniem swoich piórek i rozpoczął się wyścig po ten drobny kawałek pieczywa. Jako pierwszy dostał się samiec i od razu pochłonął całość, nie pozostawiając niczego dla swojej towarzyszki. Rzuciłam kolejne kilka kawałków i wyjęłam papierosa z ust, aby strzepać popiół na ziemię. Z jakiegoś powodu obserwowanie tych stworzonek mnie uspokajało. Stanowczo wolałam ich towarzystwo, od przedstawicieli mojej klasy, czy mojego kochanego braciszka.

Na koniec zostałam z samym kawałkiem sera i niedopałkiem. Odłożyłam ser do pudełka, w którym wcześniej znajdowała się kanapka i wszystko odłożyłam do torby. Z niedopałkiem zaś odeszłam w stronę śmietnika. Nie cierpiałam śmiecenia i nawet tak drobny kawałek śmiecia starałam się wyrzucać do śmietnika. Jeśli tego nie było w pobliżu, zabierałam go po prostu ze sobą do póki owy nie znalazłam. Nie rozumiałam, co było w tym aż tak trudnego dla niektórych ludzi. Nagle zauważyłam kątem oka zbliżającą się w moją stronę osobę. Nie wyglądała ona na zwykle spacerującą przed siebie istotę. Widać było, że zamierza mnie zaczepić. Może się zgubił, może też potrzebował skorzystać ze śmietnika. Kto wie? Na wypadek wyjęłam słuchawki z uszu i czekałam, aż ci mnie zaczepią. 

[Karta postaci znajduje się pod imieniem: Rosie Thornston]