Od Laurence C.D Chrystian

Chłopak bez słowa poszedł zmienić swą pościel lecz nic więcej, nie zamierzał ulegać zachcianką współlokatora, osoby która tak zawiodła jego intuicje, teraz Chrystian wydawał się w jego oczach być nikim więcej jak bezdusznym skurwielem a dla takich jak on, nie zamierzał nic zrobić. Położył się na swoim, już czystym łóżku i licząc na sen rzucił tylko przez ramie

-Pierdol się, chcesz czegoś, sam to zrób… - Beznamiętnie patrzył jak ten odkłada, czytaną jeszcze przed chwilą gazetę i rzuca w jego stronę chłodne, niemalże mordercze spojrzenie
-Coś ty kurwa powiedział? –Wtedy chyba był już zbyt zmęczony, na udawanie miłego, na przeprosiny, jedyne o czym marzył to w końcu móc zasnąć, dlatego też obarczył go zmęczonym spojrzeniem, cicho, jakby z nadzieją mówiąc.

-Chrystian, proszę odpuść sobie – Jednak dla niego kości zostały rzucone, złapał Laurence za kołnierz i uderzył jego ciałem o ścianę, tak, że chłopakowi z płuc uleciało na chwilę całe powietrze, nie miał zbytnio kiedy go uzupełnić gdyż po drobnej, ciągnącej się w jego umyśle wiekami chwili Chryst rzucił jego ciałem o ziemię kopiąc w jabłko Adama, Lau miał w tej chwili ciche marzenie by do pokoju ktoś wszedł, ktokolwiek, byleby tylko przerwał ten narastający horror, nie było jednak nikogo… - Proszę… - Powtórzył, choć słowa ledwo przechodziły mu przez gardło, brzmiały jak bezkształtny bolesny pisk…

-Co mówimy gdy współlokator prosi o wypranie brudów ? – Zapytał szarpiąc za włosy, Laurence wymacał gdzieś w kieszeni składany nóż otrzymany od brata i rozłożywszy go machnął nim niemal przed oczami Chrystiana.

-Z…zostaw mnie – Warknął choć przez jego głos wciąż przedzierał się szloch, odsuwając się jak najdalej nożem wciąż celował w Chrystiana, choć ręce całe mu się trzęsły próbował wyglądać na zdecydowanego, jego współlokator zaś przez chwilę był zaskoczony lecz po chwili w jego oczach dało się wyczytać…ekscytację? –Zostaw mnie… -Powtórzył starając się nawet nie zwracać na to uwagi.