The Caste Game: Od Mike'a C.D: Chanyeol

Swoim zwyczajem martwiłem się o mojego nowego znajomego. Czy na pewno nic mu się nie stało? Była późna pora jak wtedy odszedł. Większość sklepów jest o tej godzinie zamkniętych, więc nawet nie wiem, gdzie on się niby zamierzał udać. Do tego wszystkiego czy na pewno znał okolicę? Westchnąłem i pokręciłem głową. Przecież na pewno sobie poradził. Zgubić się nie zgubił ani nic. Bo co mu się miało stać? Wrócił pewnie do siebie i tyle, a ja jak zwykle tylko za dużo na tym myślałem. Westchnąłem ciężko i mimowolnie warknąłem. Za dużo myślę, tak zdecydowanie jest to mój problem. Mimo wszystko z jakiegoś powodu nie umiałem nad tym zapanować. Dobrze przynajmniej, że Saszę coraz mniej męczyłem. Byłem świadom tego, że jestem męczący. Szczególnie, kiedy kończyło się na tym, że czuł się zmuszony do pocieszania mnie. Nie! Koniec tego. Ustaliłem, że w końcu się wezmę w garść. Nie mogłem przecież pozwolić przeszłości zająć moją głowę.

O właśnie, zajmowanie głowy. Wyszedłem przed zajęciami chwilę pobiegać by oczyścić umysł, a tylko bardziej go zaśmiecałem myślami. Koniec z tym. Przestań myśleć. Ciesz się w miarę ładną pogodą. W końcu trochę wyszło słońca, mimo że było strasznie zimno. Nawet w trakcie biegania potrzebowałem mieć na sobie bluzę. Bez ruchu zapewne aktualnie byłbym w kurtce. Nie lubiłem za bardzo zimna, ale z drugiej strony też byłem do niego w miarę przyzwyczajony. Nie marzłem tak łatwo jak niektórzy.

I w tym momencie zauważyłem swojego wczorajszego towarzysza. Zdecydowanie nie był w dobrym stanie. No w końcu jak niby miał być, kiedy tak obficie krwawił. Dobiegłem do niego i jak ten idiota zacząłem go wypytywać, zamiast mu pomóc. W tym momencie wszystko jakby uleciało z mojej głowy. A może nie zauważyłem dokładnie w jakim stanie był? Zdołałem zaledwie zadzwonić po karetkę, a następnie pilnować jego pulsu oraz krwotoku. Starałem się go zablokować na czas przybycia sanitariuszy. To na szczęście nie trwało długo. Z drugiej strony to się nie liczyło. Chłopak zwyczajnie umierał, a ja głupi nie umiałem nic w tej sytuacji zrobić.

Nie wiem w sumie co się po tym działo. Miałem jego krew na rękach i ciuchach. Jak w transie wróciłem do dormitoriów. Nie wiedziałem w sumie co robić. Czułem się zagubiony. Znałem tylko jedną osobę, która mogła mi w tej sytuacji pomóc. Zapukałem do drzwi swojego chłopaka i z trudem powstrzymywałem łzy. Nie wiem już czy to wszystko było spowodowane poczuciem winy czy też może przez własną bezsilność. Mogłem się jednak spodziewać tego, że Saszy nie będzie. Zbliżały się zajęcia, zapewne jadł aktualnie śniadanie na stołówce. Z tego też powodu wyjąłem z kieszeni telefon. Zrezygnowałem jednak z rozmowy, zastępując ją sms’em.